|
Voor André Vranken (Maastricht, 1961) is er geen vergelijkbaar onderwerp met zoveel mogelijkheden als ‘de vrouw’; de vocabulaire van de vrouwelijke vorm blijft altijd herkenbaar, hoe vervormd of vervreemd ook. Voor hem betekent dit dat hij de vrijheid neemt om borsten op een rug te plakken, of een hoofd op een knie of één, geen of drie armen op een lijf te zetten. |
Vranken liep een aantal jaren geleden tegen de beperkingen van de schilderkunst op. Het afgebakende kader van het doek ervoer hij als een worsteling. Het was een bevrijding, toen hij in 1997 besloot zich geheel aan sculpturen te wijden. Hij vond waar hij zo lang naar had gezocht: rust, harmonie, eenvoud, en vooral ruimtelijkheid! En dan de vrijheid om tijdens de diverse stadia van het gietproces te kunnen ingrijpen. Impulsief en spontaan... Zijn bronzen komen direct voort uit passie, ogen krachtig en zijn uiterst sensueel. |
